💌شماره۷۳
از : حلما (دختری صبور)
به : عطشان کربلا
تا مسیرم به در خانه ات افتاد حسین
خانه آباد شدم خانه ات آباد حسین
چه سعادتی ازین بالاتر!یاری حسین "ع" خودعاقبت بخیری است.رسم عاشقی این نباشد که دست همت را در آستین نگه دارم باید از خود بیگانه شوم.وقتی یار حسینم دیگر "من" وجود ندارد.هر چه هست اوست.من در باور و اعتقادات حسین جلوه گر میشوم.
گر که عاشق مهر دلبر باشی
باید از هستیش دل برداشتی
آری در مقام عاشقی باید دیوانه باشی تا مردم گمان نکنند دیوانه ای،ایمانت کامل نمیشود ،این همان حدیث عشق است.برای یاری امام و مولایم یک جان که چیزی نیست؛جمله مردم باید فدایی او و راهش باشند.
عاشق آری گر به دعوی صادق است
غرق خون گشتن،خضاب عاشق است
اگر سعادت یاری امام را داشتم دل و جان به او می سپردم .او خوب می داند چگونه من کمتر از کم را به رستگاری برساند و موجب تقربم گردد.خوشابحال آن 72 تن که همراه عزیزترین بندگان خدا به شهادت رسیدند و چه نیک فرجامی داشتند.پروردگارا به حق سرور و سالار شهیدان به ما معرفتی عطا کن که خود زمینه ساز ظهور اماممان باشیم و زهیروار مدافع راه حقش بمانیم.
🏴✨🏴✨🏴✨🏴✨🏴
